Door: Inge (gastblogger team Mommunity Breda)
Eindelijk is de spreekwoordelijke kogel door de kerk. Ik heb besloten dat het geen zin meer heeft. We stoppen ermee. Over en uit. Mijn naam is Inge en ik ben een gescheiden moeder van twee kinderen. Ik neem jullie in deze blog een stukje mee terug in de tijd naar het begin van onze scheiding. Lezen jullie mee?
Nadat de knoop is doorgehakt laten mijn 'man' en ik onze beslissing een paar dagen bezinken. Over één ding zijn we het in ieder geval nog wel eens; We willen het goed doen voor de kinderen (toen 4 en 6 jaar oud). Dan komt het moment dat we het ze gaan vertellen. Maar hoe breng je in hemelsnaam zulk nieuws? We besluiten het samen te doen. Gewoon thuis.
In drie zinnen is het hoge woord eruit. De oudste begint meteen hard te huilen.
Dit komt hard binnen. De jongste daarentegen speelt vrolijk verder. Die snapt het niet echt. Mijn dochter en ik zijn even samen verdrietig en al vrij vlug is het ‘mag ik een snoepje’? De dagen daarna komen er af en toe nog vragen maar verder lijkt het prima te gaan. De juffen op school licht ik direct in, maar ook daar doen zich geen problemen voor.
Niet lang na het brengen van de scheiding aan de kinderen vindt mijn ex een plek om tijdelijk te kunnen logeren. Ik kan bij mijn ouders terecht waardoor de kinderen gewoon in 'ons' huis kunnen blijven met hun eigen kamers en spulletjes. Mijn ex en ik wisselen elkaar dus af. Het blijkt niet ideaal. Een vervelende tijd waarin toch regelmatig frustratie, ergernis en ruzie ontstaan en dus gaan we op zoek naar een goede mediator om een en ander in goede banen te laten leiden. Ook wat hulp bij de financiële afwikkeling, het ouderschapsplan en het aanvragen van urgentie is meer dan welkom! Wat komt er toch veel op ‘ons’ af. Heftig, want je wilt helemaal geen ‘ons’ meer zijn! Ik wil door met mijn leven, mijn eigen plek! Geen huis en rekeningen delen met mijn ex.
Vraag me niet hoe, maar het is gelukt. Zonder al te grote conflicten en met liefde voor de kinderen. Na ongeveer een half jaar is alles rond. Ik vind een eigen plekje en mijn ex blijft in ‘ons’ huis wonen. De kinderen gaan iedere woensdag en om het weekend naar papa en de rest van de tijd blijven ze lekker bij mij!
De momenten dat de kinderen er niet zijn, zijn ongelofelijk stil. Heel raar! Helaas moet ik verhuizen naar een andere gemeente (met urgentie heb ik niets te kiezen of te willen) wat ook betekent dat de kinderen naar een andere school moeten. We besluiten hiermee te wachten tot na de zomervakantie en voor een aantal maanden rij ik dus af en aan tussen mijn oude woonplaats en de nieuwe. Wanneer het definitieve afscheid zich aandient is er veel verdriet bij de kinderen. Ze maken gelukkig een fantastische start op de nieuwe school en binnen no time vinden ze weer hun draai.
Inmiddels zijn we zeven jaar verder en gaat het goed met ons. Ons allemaal. Ik ben opnieuw getrouwd met een ontzettend lieve man en hij heeft zich ontpopt tot een superleuke bonusvader! Mijn ex woont opnieuw samen, een aardige vrouw, maar helaas vinden de kinderen het niet altijd fijn daar. Papa is veel veranderd en ik merk dat de kinderen (pubers inmiddels) daar regelmatig mee struggelen. Gelukkig verloopt de communicatie tussen ons een stuk beter als in het begin van de scheiding. We vinden onze weg steeds opnieuw 'met-zonder' elkaar.
Al met al kijk ik terug op een zware en moeilijke tijd, maar daarvoor heb ik nu wel mijn welzijn in de plaats terug gekregen! Ik ben gelukkig en mijn ex ook. Iets wat niet was gelukt als we samen waren gebleven. Het enigste waar ik nog altijd niet aan kan wennen zijn de vakanties. Mijn moederhart huilt alle dagen als mijn kinderen weg zijn. Het hoort er bij, maar het hoort niet. Ik kijk nu dan ook alweer op tegen de zomervakantie.
Liefs Inge
Kommentare