Door: Lieve (team Mommunity Breda)
De herfst is officieel aangebroken. Althans, als ik de kalender moet geloven. ‘s ochtends kom ik moeilijk mijn bed uit nu het nog donker is. Gelukkig heb ik mijn favoriete wekker (lees: dochter) die ervoor zorgt dat ik wakker word. Ik bereid me vervolgens voor op een frisse kou als ik de voordeur opendoe om naar mijn werk te gaan. Niets is minder waar, het voelt als lente.
Het is gewoonweg beter weer dan onze vakantie deze zomer in Nederland. Wij dachten het eens over een andere boeg te gooien en een huis te huren op een vakantiepark. Het hoefde geen dertig graden te zijn met onze dochter die net 1 jaar was geworden. Dan was ik toch alleen maar bezig met insmeren. Bovendien had ik niet de hoge verwachting dat ik die vijf boeken die nog op mijn lijstje stonden relaxed op een bedje aan het strand kon uitlezen. Nee, in plaats daarvan zouden we het dichter bij huis zoeken.
Dat hebben we geweten. Ik geloof dat ik in een week tijd nog nooit zoveel regen heb gezien. Mijn enige troost was dat we een verwarming hadden in het huis. Ik had nog meer respect voor alle gezinnen die op dat moment in een tent bivakkeerden.
We lieten ons echter niet door een beetje regen tegenhouden. Er was een binnenzwembad, binnenspeeltuin en genoeg uitstapjes die we konden doen. Wat kon er misgaan?
Na de eerste nacht wist ik wat er ook alweer mis kon gaan. Liv kreeg nieuwe tandjes. En dus zagen we ieder uur van de nacht. Het duurde ongeveer een jaar voordat onze dochter meer dan de helft van de week doorsliep dus dit kwam niet heel gelegen. Eigenlijk komen dit soort dingen nooit gelegen.
En nu is het eind september en zit ik met een koffietje in de zon. Onze herfstvakantie hebben we al gehad zal ik maar zeggen. En dus kwam ik op een geniaal idee. Waarom zouden we deze herfst niet de zon op zoeken?
Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een nieuwe vakantie geboekt. Een weekje naar Griekenland. Zul je zien dat het noodweer ons ook daar bereikt, maar die gedachte schuif ik gauw aan de kant. Net als het feit dat er nog heel wat nieuwe tandjes zijn die door moeten komen.
De eerste keer dat we met Liv in een vliegtuig zaten, hadden we nog allerlei toeters en bellen mee. De maxi-cosi, flesjes, melkpoeder en noem het maar op. Ik vond het ook ontzettend spannend. In dat opzicht is het nu een stuk makkelijker. Hoewel, we zitten toch wat uurtjes in het vliegtuig. Ik zal nog even moeten werken aan mijn entertainment repertoire in de hoop dat iedereen een rustige vlucht heeft. Liv zit meestal niet langer dan tien minuten op schoot, dus ik hoop met heel mijn hart dat de persoon naast ons tegen een klein stootje kan. Enfin, vakantie. Over twee weken zitten we in het vliegtuig en ik heb er helemaal zin in. Noodweer, tandjes of een helse vlucht: we doen het gewoon. En dan komt dat ene cliché weer om de hoek kijken: als we maar met elkaar zijn. En stiekem duim ik dat we dit keer wel een beetje uitgerust terugkomen.
Liefs,
Lieve
Comments