Door: Inske (gastblogger Mommunity Breda)
Na zowel de lichamelijke als de mentale verwerking van de miskraam besloten mijn man en ik nog 1 keer zwanger proberen te raken ondanks mijn ongeneeslijke ziekte, ALS. Deze keer wat minder romantisch en spontaan, maar met het gebruik van ovulatietesten. Want hoewel de ALS bij mij niet heel snel verliep staat de ziekte nooit stil. Enige haast was dus wel geboden.
In augustus 2019 waren we in Athene. Ik was de dagen aan het aftellen tot ik weer ongesteld moest worden, maar er gebeurde niks. De gedachte flitste door mijn hoofd: Zou het dan toch weer gelukt zijn? Ik kon het haast niet geloven.
Eenmaal thuis deden we gelijk een test, en ja, die was positief! Mijn man en ik waren uiteraard super blij, maar tegelijkertijd ook hartstikke bang. Wat als het weer mis zou gaan?
Na acht weken volgde de eerste echo en hebben we het nieuws aan onze ouders verteld. Iets wat we de vorige keer niet hebben gedaan omdat we wilden wachten tot de 'veilige' twaalf weken. Naast slecht nieuws wilden we ook is leuk nieuws brengen! Ze waren natuurlijk allemaal heel blij en gelukkig met de komst van een kleinkind. Juist in onze situatie.
De eerste zestien weken van mijn zwangerschap waren niet geweldig. Ik was continu misselijk en viel alleen maar af. De baby deed het wel heel goed en we wisten inmiddels dat het een meisje zou worden. Na deze periode waren bijna van de ene op de andere dag mijn klachten verdwenen en kon ik écht genieten van mijn zwangerschap. En wat was ik trots op mijn groeiende buik!
De twintig weken echo vond ik heel spannend, want als hier een ernstige afwijking uit zou blijken zou de zwangerschap alsnog worden beëindigd. Gelukkig was ons meisje perfect in orde!
Gezien mijn ziektebeeld werd ik bestempeld als een "bijzondere casus" en om deze reden werd ik vanaf week dertig doorgestuurd naar het universitair medisch centrum in Utrecht. Daar hadden ze ervaring met bijzondere gevallen. Geen moeders met ALS, maar wel met andere spierziekten en bijbehorende risico’s.
Er werd afgesproken dat ik met een hoge én een lage ruggenprik verdoofd zou worden, met een geplande keizersnede zou bevallen en dat de baby na de geboorte 24 uur op de medium care zou liggen ter observatie. Dit laatste omdat ik tijdens de zwangerschap mijn medicijnen heb door gebruikt.
Zo gezegd, zo gedaan. En met 37+6 weken zwangerschap werd op 17 april 2020 onze dochter, Sofie, geboren. De keizersnede was goed gegaan, na wat opstartproblemen deed Sofie het ook heel goed en mochten we zelfs een dag eerder dan verwacht het ziekenhuis verlaten.
Thuis wachtte een lading cadeaus, kaarten en trotse opa’s en oma’s. Omdat we midden in de corona lockdown zaten waren ze nog niet in het ziekenhuis langs geweest en moesten ze ook nu door het raam hun kleindochter bewonderen.
We hadden een lieve kraamhulp die onze situatie niet veroordeelde of er een ding van maakte. We waren voor haar gewoon het zoveelste gezin met een baby. Onze roze wolk was compleet. Net als ons gezin. De vraag bleef natuurlijk wel voor hoe lang...
Yorumlar