Door: Sanne van den Boer (Mommunity mama)
Deze zomervakantie laat Sanne de andere kant van al die stralende zomerkiekjes zien. Bij een ander lijkt het namelijk allemaal zo fijn. Zon, zee, zoveel mogelijk ijsjes en dat natuurlijk met een grote glimlach. Maar laten we eens even écht eerlijk zijn. Die zomervakantie is toch gewoon kei hard werken voor jou als mama?! Met haar blogs doorbreekt Sanne een bepaalde taboe, want achter iedere stralende vakantiefoto zit vaak ook een ander verhaal.
Ik stoot mijn man glimlachend aan wanneer ik onze, tot de nok toe gevulde, auto in zijn achteruit de oprit laat afglijden. Het is stipt 1 uur in de middag en daarmee heb ik mijn persoonlijke deadline voor vertrek richting Frankrijk behaald (een ware prestatie als je de inpakstress uit deel 1 in je achterhoofd houdt). De kinderen zijn nu al niet meer te houden en dat baart me lichtelijk zorgen als ik me bedenk dat we nog minstens zes uur voor de boeg hebben in onze koektrommel. Vol goede moed zet ik echter in richting...
"Wil je nog even stoppen bij de pinautomaat?" vraagt mijn man die zich kennelijk weinig aantrekt van mijn succes om op tijd koers te zetten richting onze bestemming "Mijn nieuwe pas kan alleen geactiveerd worden door eenmalig contant geld op te nemen". Ik onderdruk een zucht en verplaats me naar de dorpskern om de hoek. Als ik zijn geïrriteerde blik zie wanneer mijn man zich terug in de passagiersstoel wil laten zakken weet ik genoeg. Buiten werking. Ik haal mijn schouders op. Als dat het ergste is wat ons deze rit kan overkomen valt het allemaal reuze mee!
De navigatie verandert van richting en iets na mijn zelfverzonnen tijdschreef verlaten we dan toch onze woonplaats. Het duurt echter niet lang voordat het tweede probleem zich voordoet. Dax, mijn oudste, heeft al van baby af aan last van wagenziekte en daar waar ik het vandaag in de kiem dacht te smoren met een reistabletje klaagt hij nog voor we op de snelweg zitten al over misselijkheid. "Moeten we even stoppen?" vraag ik. In de spiegel zie ik zijn witte smoeltje knikken. Opnieuw negeer ik madame Google maps en snor een parkeerplaats op. Achter me hoor ik een rochelend geluid. Te laat? Niet voor Dax. Finn daarentegen, onze jongste van 16 maanden, zit van top tot teen onder de zojuist door hem opgesmikkelde banaan. Blijkbaar is wagenziekte familiair bepaald.
Op de parking gooit Dax zijn maaginhoud er uit en alsof er niets is gebeurd klimt hij weer in zijn autostoel. In de tussentijd fatsoeneer ik Finn op de naastgelegen picknicktafel terwijl Dave, mijn man, de laatste stukjes banaan uit zijn maxicose plukt.
Ik herstart de auto. Het is inmiddels half twee geweest. Opnieuw glimlach ik naar mijn man, maar dit keer niet van plezier. "Als dit een voorbode voor onze vakantie is, belooft het wat" breng ik cynisch uit. Nu is hij het die zijn schouders ophaalt en we storten ons weer op de reis.
Wil je graag weten hoe deze roadtrip van Sanne en haar gezin verder verlopen is? Houd onze website in de gaten, want iedere week plaatst ze een vervolg.
Comments