Door: Yvonne (team Mommunity Etten-Leur)
De eerste dagen na de koortsstuip van Noah zit de schrik er bij ons gezin nog goed in. Het verwerken van deze gebeurtenis gaat stap voor stap.
Eenmaal thuis is Noah nog wel ziek, maar gaat het al een stuk beter. Hij geniet van alle aandacht die hij krijgt. Er komen veel mensen langs en hij wordt verwend met ballonnen en kaartjes. Voor mij en mijn man is het bezoek ook fijn, want zo kunnen wij regelmatig ons verhaal vertellen. Een prettig stuk in de verwerking van de gebeurtenis.
Ook onze buren en één van de aanwezige politieagenten komen langs. Samen met hen kunnen wij het verhaal weer meer compleet maken, want zo blijkt achteraf dat ik toch niet alles heb meegekregen in de hectiek van het moment.
De agent weet mij bijvoorbeeld te vertellen dat hij de lamellen van ons raam nog dicht heeft gedaan omdat er veel mensen op straat stonden te kijken. Ook verteld hij dat hij het knap vindt dat ik zo rustig ben gebleven en zo alles duidelijk kon vertellen toen ze aankwamen. Voor mijn gevoel was ik echter in alle staten. Ook deze gesprekken zorgen voor een stukje afsluiting.
Aan onze dochter merken we eigenlijk weinig. Ze neemt haar politieknuffel mee naar school en wanneer er vriendinnetjes komen spelen verteld ze wel over wie waar heeft gestaan en wat ze heeft gezien, maar dat is dat. Jenna blijkt de situatie toch ook anders beleefd te hebben als wij. Zo verteld ze dat ze samen met een politieagent over de balonnen voor haar verjaardag heeft staan kletsen. Wederom iets wat mij totaal ontgaan is op dat moment. Haar verwerking lijkt dus alles mee te vallen.
Een half jaar na de koorsstuip valt Noah echter op vakantie voorover. Met een flinke koprol belandt hij met fiets en al op de grond. Brokkenpiloot dat hij is zijn wij wel wat gewend, maar deze val is anders. Noah zijn gezicht ligt open en hij heeft een flinke bult op zijn hoofd. Mijn dochters eerste reactie is: "Moeten nu weer al die politie en ambulance mensen voor Noah komen?" Deze opmerking komt bij mij zo binnen omdat ik mij op dat moment pas besef hoeveel impact de situatie daadwerkelijk op haar heeft gehad.
In maart dit jaar is de koortsstuip van Noah 2 jaar geleden en is het al die tijd verder rustig gebleven voor wat betreft zijn gezondheid. Het incident heeft een plek op de achtergrond gekregen voor ons allemaal.
In het begin waren mijn man en ik nog erg alert wanneer Noah ziek was. Hij sliep dan bij ons en we hielden hem goed in de gaten. Dit was lange tijd niet meer aan de orde tot september vorig jaar. Noah had weer 40 graden koorts. Hij zou samen met Jenna bij opa en oma slapen omdat wij een feest van vrienden hadden. Opa en oma vonden dit prima, maar voor ons voelde dat toch niet goed en dus maakten we de keuze dat één van ons thuis bleef. Dit werd niet door iedereen begrepen, maar omdat de kans altijd aanwezig blijft dat Noah opnieuw een koortsstuip krijgt voor zijn zesde verjaardag blijven wij alert. Liever extra voorzichtig als achteraf zeggen, had ik maar...
Commenti