Door: Noortje (gastblogger Mommunity Breda)
Toen mijn “kraamtranen” nog weken aanhielden heb ik aan de bel getrokken. Na 2 maanden had ik een afspraak bij de GGD. Daar werd een postnatale depressie test afgenomen. Ik scoorde 16 uit 20 vragen positief, maar zei dat ik het wel zelf kon en vertrok weer. Na 6 maanden heb ik uiteindelijk besloten toch naar de huisarts te gaan omdat mijn klachten en kraamtranen bleven aanhouden. Ik werd doorgestuurd naar een psycholoog en al snel werd daar een Postnatale Depressie (PPD) geconstateerd.
Oké?! Ik had inmiddels ook wel in de gaten dat het niet helemaal goed ging maar dit kwam rauw op mijn dak. Ik was nog nooit depressief geweest. Ik ben een glas altijd halfvol persoon. Ik heb ook geen heftige bevalling of zwangerschap gehad. Dus een postnatale depressie? Hoe dan!
Mijn psycholoog heeft mij hiervoor uiteindelijk een verklaring kunnen geven. Mijn PPD komt voort uit de hormonale disbalans die je krijgt na een bevalling. Door de PPD zijn ook oude trauma’s en gebeurtenissen boven komen drijven. Blijkbaar hadden die nog geen plekje en de PPD heeft er voor gezorgd dat mijn coping, mijn ik, mijn schild weggevallen zijn. Dit ging gepaard met allerlei klachten en uiteindelijk werd er ook PTSS (post traumatisch stress syndroom) geconstateerd.
Nu 17 maanden later zit ik al een paar maanden in (trauma)therapie. Het is echt hard werken van binnenuit. Maar de postnatale depressie heb ik inmiddels overwonnen en ook de trauma’s gaan eindelijk hun plekje krijgen. Ik kijk uit naar de toekomst met mijn fijne gezinnetje! En ja, nu voel ik het gelukkig wel! De liefde voor mijn allerliefste en kleinste vriendje.
De eerste keer dat mijn hart overspoelde van geluk was toen Faas 8 maanden oud was. Hij zat op mijn schoot, keek eens over zijn schouder en lachte naar mij. Ik heb die dag alleen maar kunnen huilen van geluk. Ik wist dat ik het wél kon voelen!
Dit alles hebben moeten doormaken is zwaar geweest, maar het benoemen en erkennen misschien nog wel zwaarder. Toch hoop ik dat dit mij helpt op mijn weg naar herstel. Dit herstel had ik nooit alleen kunnen doen. Ik ben blij dat ik uiteindelijk hulp heb gevraagd. Ik wilde verder, mij gelukkig voelen. Ik wilde vooruit en ik moest vooruit, voor mijzelf, mijn gezin, mijn lieve Faas en mijn vriend. Mijn lieve vriend die al die maanden (en nog steeds) voor, naast en achter mij heeft gestaan. Mij heeft gesteund, heeft vastgehouden en getroost als ik niet meer kon. Mij de eerste maanden ontlast heeft in de zorg voor Faas en bij wie ik altijd mezelf mocht zijn! Ik ben hem ontzettend dankbaar.
Naast dat ik denk dat er mama’s zijn die zich ergens kunnen herkennen in mijn verhaal wil ik vooral laten zien dat het oké is als je niet direct 100% geniet van het mama zijn. Ik hoop een klein beetje die taboe te doorbreken. Er is geen goed of fout. Het is oké als de roze wolk er niet direct is of niet meteen komt. Sommige dingen overkomen je en heb je niet in de hand! Blijf bij jezelf en zoek hulp als je er niet uit komt. Het is het beste cadeautje wat je jezelf kan geven!
Comments