Door: Tineke (gastblogger Mommunity Breda)
In januari 2023 stuurde ik een berichtje naar Sanne en Esther om ze te bedanken voor de leuke Mommunity Nieuwjaarswandeling die zij georganiseerd hadden. Ik stuurde nog een foto mee van mij en de vriendinnen met wie ik was, samen met hun baby en mijn peuter. Ik maakte daarbij een terloopse opmerking over onze regenbooggezinnen. Sanne vroeg mij of ik een blog over mijn regenbooggezin wilde schrijven. Ja, tuurlijk! Alleen, kwam er een koophuis tussen en het was vervolgens maanden later toen ik Esther op Koningsdag 2023 tegenkwam en we het er weer over hadden. Met mijn oranje trui nog aan, pakte ik op dezelfde avond meteen mijn laptop erbij en dacht ik terug aan precies 4 jaar eerder toen ik op Koningsdag de vader van mijn dochter ontmoette. Een romantische ontmoeting was het niet, want er was geen sprake van liefde. We zijn namelijk ‘wensouders’. In deze en een volgende blog deel ik ons verhaal, wat ik na wat twijfels (wel/niet openbaar maken) uiteindelijk nu in 2024 graag met jullie deel.
Ik ben dus Tineke. Ik ben single en heb in mijn eerdere relaties zelf geen kinderen gekregen, maar heb later wel het geluk gehad met een geweldige pleegdochter die een jaar bij mij heeft gewoond. Daarnaast had ik nog een kinderwens. De vader van mijn dochter kende ik toen nog niet, maar hij was als man die op mannen valt, ondertussen al een aantal jaar op zoek naar een moeder voor zijn hopelijk toekomstige kind. Onze eerste ontmoeting op Koningsdag 2019 bleek het begin van ons mooie regenbooggezin!
Een half jaar voor die eerste ontmoeting werd ik op mijn 39e weer single en wist ik dat ik voor mijn kinderwens geen tijd meer had om een nieuwe relatie aan te gaan. Wat nu? Ik had eerder al eens overwogen om zonder partner mijn kinderwens te vervullen en heb dit idee weer uit de koelkast gehaald. Veel nagedacht en ook een persoonlijk acceptatieproces doorlopen dat ik, in mijn ogen, geen ‘ideaal’ gezin zou hebben met partner. Hoe zou mijn omgeving hierop reageren? Wat vonden anderen ervan? En hoe moest dit er in de praktijk uit komen te zien? Dit proces leidde tot het besluit dat ik als single wel graag een vader voor mijn kind wilde, in plaats van de opvoeding volledig alleen te doen. Ik vind het belangrijk dat mijn kind twee ouders heeft en daarnaast zou ik het -niet onmogelijk maar- wel pittig vinden om de opvoeding volledig alleen te doen.
Dus zo begon de zoektocht. Niet naar een partner, maar naar een ‘wensvader’. Ik maakte op een website voor ‘wensouders’ een profiel aan en kreeg diezelfde middag meerdere reacties, waaronder die van de vader van mijn dochter. Zijn profiel sprak me aan, maar helaas woonde hij bijna 100 km van Breda vandaan. Jammer. We kwamen tot de conclusie dat je dan geen kind in co-ouderschap kunt opvoeden. Toch bleven we berichten naar elkaar sturen en bleek er een goede connectie. Het was uiteindelijk nota bene mijn ex die zei: “Wat is belangrijk in de opvoeding van een kind? Een goede klik! Je vindt niet snel iemand met wie je op één lijn zit als het gaat om opvoeding. En de afstand? Dat is een praktisch probleem wat opgelost kan worden.”
Dus zo maakten we na weken heen en weer mailen een afspraak om elkaar op Koningsdag 2019 te ontmoeten in zijn woonplaats, 100 km rijden van Breda. Onze ontmoeting was geweldig! Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden en al snel appten we elkaar dagelijks, belden we soms wel 2 uur aan een stuk en zagen we elkaar elk weekend. Een mooie vriendschap ontstond en we besloten om samen op vakantie te gaan naar zijn familie die in het buitenland woont. Zo leerden we elkaar al snel goed kennen en volgde de weloverwogen beslissing om te proberen zwanger te worden en een kindje in 50-50% co-ouderschap op te voeden.
Via thuisinseminatie was het, tot ons geluk, al snel raak en werd ik kort voor mijn 40e verjaardag zwanger. De zwangerschap verliep voorspoedig. We bleven elkaar wekelijks zien en elke week ontving ik van hem via Whatsapp een gepersonaliseerd ‘zwangerschapsjournaal’ met informatie die hij van internet haalde over wat me de komende week te wachten stond. Op humoristische en ondersteunende wijze schreef hij welke zwangerschapskwaaltjes ik kon verwachten en over de groei van de baby. Ik voelde me letterlijk gedragen door hem!
In de eerste lockdown van 2020 werd onze dochter bij mij thuis geboren. Hij was bij de bevalling en bleef in de kraamweek bij mij en onze baby. Nu, 3 jaar later, zijn we nog steeds heel gelukkig met ons mooie regenbooggezin in 50-50% co-ouderschap, zonder relatie en in twee huizen!
Hoe we dit doen? Lees dit in het tweede deel van mijn blog.
Commenti