Door: Sanne van den Boer (Mommunity mama)
De zomervakantie is leuk, meestal, maar voor sommige moeders (of vaak zelfs de meeste) ook kei hard werken. Kinderen zijn vaak uit hun doen door de warmte, een ander ritme en de onrust van ouders die wisselend wel/niet thuis zijn. Voor de buitenwereld is het blijkbaar belangrijk dit vooral niet uit te stralen en enkel de meest prachtige vakantiekiekjes online te delen. Wat een onzin. Deze zomervakantie deelt Sanne daarom de eerlijke kant van haar zomerse foto's in een reeks blogs over haar reis naar Frankrijk met hun gezin van zeven personen.
"Mama!" Langzaam open ik mijn ogen na het horen van deze kreet. Het is een wonder dat ik ze überhaupt nog heb weten te sluiten deze nacht dankzij het koortsige mannetje dat enkel comfortabel was tegen mijn lijf en met één van mijn borsten in zijn mondje. Met een temperatuur van bijna 41 graden moest ik er vannacht nota bene wel uit om een Paracetamol zetpil uit mijn ehbo kit te toveren en dat met een behoorlijke angst voor mieren was zo ongeveer mijn grootste nachtmerrie (zie deel 3). "Mama!" Klinkt het nogmaals door de babyfoon. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en stoot manlief aan. Om de een of andere reden zullen mijn kinderen nooit bedenken zijn naam te roepen in de vroegte van de morgen.
Na een snel ontbijtje nemen we afscheid van het iets minder pittoreske kasteel en vervolgen onze route richting onze camping in de Puy de Dôme. Het veranderende landschap doet ons allemaal goed en net als de eerste zonnestralen bereiken we zonder al te veel gemopper, gespuug en gedoe iets na de middag Chambon sur Lac.
Ik sluit de autodeur en strek mijn rug en benen op de parkeerplaats naast de receptie. Letterlijk snuif ik de frisse lucht in me op en geniet even van de stilte terwijl ik mijn blik laat glijden over de bergen en het meer dat zich daaronder bevindt. Het is dit beeld dat me toch ieder jaar (weliswaar steeds op een andere plek) weer betoverd en een écht vakantiegevoel bezorgd. "Bonjour!" klinkt het plots naast me. Aan haar kleding kan ik opmaken dat deze dame hier werkzaam is. In mijn beste Frans leg ik uit dat we één van de huisjes aan de rand van de camping geboekt hebben. Ik moet het twee keer vragen voor ik er zeker van ben dat ze me verteld dat deze pas over twee uur toegankelijk zijn. Ze lopen uit met de schoonmaak. Hier kan mijn Jip en Janneke Frans niet tegenop, maar als blikken konden doden weet ik niet of deze dame nog rechtop had gestaan.
"En nu?" vraagt mijn man als ik terug plaats neem naast hem in de auto. Ik haal mijn schouders op. "Een eindje terug reden we langs wat restaurants bij het meer" gooi ik er in. We draaien onze koektrommel om en beginnen aan plan B. Na drie gesloten zaken zakken we eindelijk onderuit op een bankje in een café. Finn lijkt zich ook weer iets beter te voelen en waagt een paar pasjes langs de vele tafeltjes. Zijn blijdschap om de benen te strekken is echter van korte duur, want de medewerkster achter de bar gebied ons streng dat hij niet aan de spiegel mag komen die zich over de gehele wand naast ons bevindt. Daar gaat mijn rust.
We besluiten dat een speeltuin een betere optie zal zijn en dus steken we de weg over terug richting camping. En terwijl we daar een allereerste ijsje weg smikkelen en de kinderen hun energie eindelijk kwijt kunnen ontvang ik na een half uur het verlossende telefoontje. Onze gîte is klaar!
Volgende week lees je in Sanne's blog over haar eerste week in Frankrijk en de ups én downs die deze met zich meebrengt.
Comentários