Door: Sanne van den Boer (Mommunity mama)
Nog één dag en dan zit de zomervakantie in het zuiden er alweer op. De ene moeder had er nog wel een poosje aan vast willen plakken, maar voor het gros van de ouders geldt toch dat ze ook wel weer uitkijken naar een beetje rust, ritme en regelmaat. Dat mogen we alleen niet hardop zeggen. Toch? Wij merken dat er achter het ouderschap veel taboes zitten. Zo ook de zomervakantie. De stralende foto's vliegen je om de oren en het ene gezin lijkt nog gelukkiger als het andere. Het is echter nooit 100% leuk! Deze zomervakantie deelt Sanne daarom de eerlijke kant van haar zomerse foto's in een reeks blogs over haar reis naar Frankrijk met hun gezin van zeven personen. Lees mee onder de afbeelding.
Het is inmiddels een paar dagen geleden dat we zijn aangekomen bij onze eerste bestemming. Één week lang mogen we logeren in Chambon sur Lac, een minuscuul plaatsje ergens in het zuid-oosten van Frankrijk. We proberen ontspanning af te wisselen met inspanning en dus zitten we de ene keer aan de rand van het zwembad en lopen we een paar uur later in een prachtig kasteel bovenop een berg. Die afwisseling is nodig, want ons programma hangt een beetje samen met de planning van de weergoden. Helaas zijn die ons niet altijd goed gestemd.
Voor vertrek, een week eerder, heb ik Buienrader er misschien wel twintig keer op nageslagen. Onze oorspronkelijk geplande reis hebben we er zelfs een maand voor vertrek nog voor omgegooid. Eerlijk is eerlijk de weersvoorspelling zou de eerste week niet fantastisch zijn, maar het zou niet koud worden en die buien vielen ook wel mee. Ik staar naar de druppels aan het plafond in de keuken. "Zou het van het douchen van de kinderen komen?" vraag ik mijn man terwijl ik een pan op de grond plaats "of toch van de regen?". Op de een of andere manier verwacht ik altijd dat hij een pasklaar antwoord heeft op dit soort technische vraagstukken. Helaas. We besluiten een kleine struisvogelpolitiek toe te passen en keren ons letterlijk met de rug naar het probleem voor een spelletje op de bank. Morgen weer een dag.
Niet alleen hangen de druppels nog steeds boven ons aanrecht als we de volgende ochtend wakker worden, maar ook het plafond begint langzaam wat scheuren te vertonen. Ik trek mijn kop uit het zand (struisvogel, remember?!) en verplaats me richting de receptie van de camping. Op mijn beste Frans/Engels leg ik het probleem uit en wordt me verzekerd dat er die ochtend nog iemand komt kijken.
We besluiten onze lekke gîte te verruilen voor een markt even verderop en wanneer het zonnetje zelfs even tussen de wolken doorpiept ga ik terug in de geniet modus. Het interesseert me bovendien niets dat ik bij iedere kraam moet horen "Mama, mag ik dit hebben?!". Ik loop gewoon in Frankrijk met mijn gezin. Wat een rijkdom!
Terug op de camping is dit gevoel helaas snel verdwenen. Het lijkt wel een rampgebied in ons huisje. Het plafond in de keuken ligt er uit en het aanrecht en de vloer zijn bezaaid in stof, modder en gruis. Dit kan mijn talenknobbel niet handelen en middels een vertaalapp kan ik uiteindelijk begrijpen dat ze een dag later alles oplossen. "Aucun problème - geen probleem" zie ik op mijn mobiele scherm staan. Daar denk ik toch anders over met dat rijkdom dat met grote ogen vanaf de bank naar het tafereel staart.
Volgende week lees je in Sanne's laatste blog of zij met haar gezin de gîte is uitgeregend of dat het inderdaad allemaal nog goed is gekomen. Meld je aan als abonnee om altijd op de hoogte te blijven.
Comentários